رفتار کودکان و نوجوانان قابل تغییر، اصلاح و تقویت است؛ اما هر روشی، توسط هر کسی و در هر شرایطی ممکن است مؤثر واقع نگردد. به عبارت دیگر وقتی که در برخورد با یک 《رفتار نامطلوب یا ناخوشایند》 کودک یا نوجوان موفق به اصلاح آن نمی شویم و یا رفتار کودک را اصلاح نشدنی می پنداریم، باید قبل از هرگونه قضاوت و یا اقدام مأیوس کننده ای، رفتار خودمان را مورد بررسی قرار داده، درباره روشی که برحسب عادت و یا به تناسب موقعیت و شرایط خاص از آن بهره گرفته‌ایم، بیندیشیم و در آن تجدید نظر کنیم. هرگز نباید کودک را عامل اصلی رفتارهای سازش نایافته یانا مطلوبی که از او مشاهده می کنیم، بدانیم. سزاوار این است که همواره یکپارچگی شخصیت کودک یا نوجوان را با همه ویژگی ها، نیازها و قابلیت‌ها درک نموده، و تمامی وجود او را در رفتاری که به نظر ما ناخوشایند است خلاصه نکنیم. قبل از سرزنش کودک به خاطر رفتار نامطلوبش و یا تلاش در اصلاح و درمان آن، باید همه شرایط و عواملی را که ممکن است به گونه ای مستقیم یا غیر مستقیم در بروز چنین رفتاری دخیل باشند، مورد بررسی و ارزیابی قرار دهیم. چه بسا در بسیاری از مواقع با کنترل بعضی از عوامل و محرک های محیطی و ایجاد تغییرات لازم در شرایط زندگی کودک، بدون این که مستقیماً با رفتار مورد نظر مقابله نماییم، شاهد خاموشی یا اصلاح آن باشیم.
#رفتار_کودکان#اصلاح_رفتار#تغییر_رفتار#رفتار_نامطلوب
منبع: روان شناسی و تربیت کودکان و نوجوانان؛ دکتر غلامعلی افروز.
