اغلب افرادی که اقدام به خودکشی می‌کنند، نشانه‌هایی هم جهت و مرتبط با قصد خود آشکار می‌کنند که در صورت آگاهی افراد نزدیک از آنها و رفتار و واکنش مناسب،می توان کمک های شایان ذکری در جهت پيشگيری از خودکشی به افراد در معرض خطر کرد.
نشانه های هشداردهنده در دو گروه کلامی و غیرکلامی دسته‌بندی می‌شوند.
* نشانه‌های کلامیِ خودکشی عبارت‌اند از: صحبت‌کردن یا نوشتن دربارۀ مرگ یا مردن؛ نوشتن شعر یا داستان دربارۀ مرگ؛ صحبت‌کردن دربارۀ آشفتگی و پریشانی و رنجِ روانی شدید؛ ابراز ناامیدی از حل مشکلات؛ نوشتن وصیت‌نامه؛ صحبت دربارۀ خودکشی؛ خداحافظی‌های بااحساسات و غیرمعمول؛ تهدیدکردن به خودکشی. هشداردهنده‌های کلامی گاهی بسیار آشکارند؛ مانند «مرگ را بسیار دوست دارم»، «من قصد دارم خودم را بکشم»،«کاش می‌شد با یک اتوبوس تصادف کنم» و گاهی نشانه‌های کلامی غیرآشکارند؛ مانند «من آرزو می‌کنم که بخوابم و از خواب بیدار نشوم»، «تا چند روز دیگر غصه‌خوردن تمام می‌شود»، «تا چند روز دیگر همه به آرامش می‌رسیم».
*نشانه‌های غیرکلامی خودکشی عبارت‌اند از: بخشیدن وسایل خود به دیگران؛سر و سامان‌دادن کارهای نیمه‌تمام؛ مرتب‌کردن امور شخصی؛ وکالت‌دادن در امور مهم به دیگران؛ اجتناب از دوستان و خویشاوندان و ارتباطات اجتماعی؛ تحریک‌پذیری؛ خشم و پرخاشگری شدید؛ آشفتگی و پریشانی شدید؛ رنج روانی شدید؛ تمایل به مرگ؛ تمرکز غیرمعمول بر مرگ یا مردن یا خشونت؛ ناامیدی در زمینۀ تغییرات مثبت آینده؛ احساس درماندگی؛ احساس بی‌ارزشی؛ احساس شرم و نفرت از خود؛ احساس بارِ اضافی‌بودن؛ جست‌وجو دربارۀ روش‌های خودکشی در اینترنت؛ تلاش برای خریدن برخی وسایل مرتبط، مانند سم و دارو؛ احساس آرامش ناگهانی پس از افسردگی شدید.
