بسم الله الرحمن رحیم
یکی از عوامل مهم در ماندگاری و حفظ یک ازدواج احساس تعهد زوجین به یکدیگر است. استنبرگ در مورد تعهد می‌گوید که شامل مسئولیت پذیری وفاداری و وظیفه شناسی است. یعنی اینکه شما تا چه اندازه سعی کنید روابطتان را شاداب و با طراوت نگه دارید ، و باور به این موضوع که می‌توان مشکلات را با کمک یکدیگر حل کرد. دو محقق اروپایی به نام‌های ترهاک و اسستون معتقدند که در زندگی زناشویی دو جز از تعهد یعنی ابزاری و شخصی لازم است از نگاه سهمگذارانه اسلامی نیز اگر بخواهیم خود را مسلمان و مومن بدانیم باید بر محور عدالت و رعایت حقوق رفتار کنیم. که این حداقل رفتار یک فرد مسلمان است برای تکمیل آن نیاز است که در روابطمان ایثار، احسان ،مودت و رحمت، تعهد و وفاداری نیز وجود داشته باشد. در فقه شیعه هم تعهد رو به معنای التزام داشتن می‌دانند که التزام داشتن به معنای همراه بودن و همراهی کردن و همینطور ملزم شدن به انجام کاریست. در اینجا ما تعهد رو می‌توانیم به سه نوع تقسیم کنیم که شامل تعهد شخصی اخلاقی و ساختاری می‌شود که همه این سه نوع در دوران خوشی‌های زندگی وجود دارند تنها تعهدی که در زمان تعارض‌ها و ناراحتی‌های طولانی مدت و دوامدار خود را نشان می‌دهد و باعث نگه داشتن رابطه می‌شود شاید تعهد ساختاری باشد در مشکلات کوتاه مدت نیز تعهد اخلاقی است که به حفظ رابطه کمک می‌کند. حالا ما به توضیح انواع تهد میپردازیم. تعهد شخصی به زیبایی ظاهر و خوش اخلاقی و هر مورد دیگری که برای زوجین ایجاد جاذبه کند و باعث شود که فرد با میل شخصی در رابطه بماند گفته می‌شود. تعهد اخلاقی اشاره به مقدس دانستن امر ازدواج و نیاز آن به حمایت و وفاداری و پایبندی است که این عوامل باعث تعهد به امر ازدواج می‌گردد. و اما تعهد ساختاری که گاهاً به تعهد اجباری نیز شناخته می‌شود این تعهد برگرفته از محدودیت‌های تعریف شده برای زوجین است مثلاً تابوی جدایی و یا وسواس فکری یکی از دو طرف رابطه و یا فشارهای خانوادگی است که اگر زوجین به خاطر این نوع تعهد به زندگی خویش ادامه دهند به مرور از هم فاصله گرفته می‌توان نوع رابطه آنها را در مرحله طلاق عاطفی دانست برای جلوگیری از رسیدن به این مرحله بهترین روش گوش به زنگ بودن در موارد هشدار دهنده است که با شناخت آنها و مراجعه به موقع به مشاور می‌توان از رسیدن به این مرحله جلوگیری کرد.
