اغلب افرادی که اقدام به خودکشی می‌کنند ، نشانه هایی هم جهت و مرتبط با قصد خود آشکار می‌کنند که در صورت آگاهی افراد نزدیک از آنها و رفتار و واکنش مناسب ، می توان کمک های شایان ذکری در
جهت پيشگيری از خودکشی به افراد در معرض خطر کرد. نشانه های هشداردهنده در دو گروه کلامی و غیرکلامی دسته بندی می‌شوند:
🔸نشانه‌های کلامیِ خودکشی عبارت‌اند از: صحبت‌کردن یا نوشتن درباره مرگ یا مردن ، نوشتن شعر یا داستان درباره مرگ، صحبت‌کردن درباه آشفتگی و پریشانی و رنجِ روانی شدید، ابراز نا امیدی از حل مشکلات ، نوشتن وصیت‌نامه ، صحبت درباره خودکشی ، خداحافظی‌های با احساسات و غیرمعمول ، تهدیدکردن به خودکشی.
✔️هشداردهنده های کلامی گاهی بسیار آشکارند: مانند «مرگ را بسیار دوست دارم» ، «من قصد دارم خودم را بکشم» ، «کاش می‌شد با یک اتوبوس تصادف کنم» .
✔️گاهی نشانه‌های کلامی غیرآشکارند: مانند «من آرزو می‌کنم که بخوابم و از خواب بیدار نشوم» ، «تا چند روز دیگر غصه خوردن تمام می‌شود» ، «تا چند روز دیگر همه به آرامش می‌رسیم».
🔸نشانه‌های غیرکلامی خودکشی عبارت‌اند از: بخشیدن وسایل خود به دیگران ، سر و سامان دادن کارهای نیمه تمام ، مرتب کردن امور شخصی ، وکالت دادن در امور مهم به دیگران ، اجتناب از دوستان و خویشاوندان و ارتباطات اجتماعی ، تحریک‌پذیری ، خشم و پرخاشگری شدید ، آشفتگی و پریشانی شدید ، رنج روانی شدید ، تمایل به مرگ ، تمرکز غیرمعمول بر مرگ یا مردن یا خشونت ، ناامیدی در زمیه تغییرات مثبت آینده ، احساس درماندگی ، احساس بی ارزشی ، احساس شرم و نفرت از خود ، احساس بارِ اضافی بودن ، جست و جو درباره روش های خودکشی در اینترنت ، تلاش برای خریدن برخی وسایل مرتبط ، مانند سم و دارو ، احساس آرامش ناگهانی پس از افسردگی شدید.
