اهمیت محبت کردن به کودک،بایدها و نبایدها
یکی از نیازهای مهم کودکان پس از مسائل زیستی، احساس امنیت عاطفی‌ست، که به‌وسیله‌ی محبت کردن تامین می‌شود. محبت در سالهای اولیه‌ی زندگی کودک، نقش مهمی در سلامت روانی او دارد. کودک در سایه‌ی عشق و محبت، احساس ارزشمندی و مفید بودن می‌کند و مسائل خود را راحت‌تر با والدین در میان می‌گذارد.
تربیت‌پذیری کودک نیز زمانی تحقق می‌یابد که ارتباط بین والدین یا سرپرست با کودک محبت‌آمیز باشد. کودکی که مورد بی مهری والدین قرار می گیرد، به سختی به دیگران اعتماد می‌کند، احساساتش را به سختی ابراز می‌کند و برای کنترل آنها مشکل دارد.
محبت ورزی به کودک در سالهای اول زندگی ممکن است به او کمک کند تا «هیپوکامپ» منطقه‌ای مهم در مغز که با یادگیری، حافظه و واکنش در برابر فشارهای عصبی مرتبط است، بزرگتر شود. محبت به کودکان، در خلق و روحیه آنها تأثیرگذار است و باعث شادی آنها می شود. همچنین محبت و نوازش باعث پایین آمدن سطح هورومون کورتیزول که یک هورمون استرس است می شود. تردیدی نیست که هر شخصی فرزندش الویت زندگی اوست و برای پاره تنش بهترین را می‌خواهد اما محبت غیر متعارف به شخصیت او لطمه وارد می‌کند.
کودکانی که بدون حد و مرز محبت را از والدین دریافت می کنند یا همان کودکان نازپرورده، در آینده شخصیت شکننده ای خواهند داشت. کودکی که به اسم محبت، همیشه در مرکز توجه بیش از اندازه بوده و به همه‌ی خواسته‌هایش رسیده، از دیگران هم همین انتظار را دارد. چنین کودکی به فردی پرتوقع و زودرنج تبدیل می‌شود که تحمل کوچک‌ترین مخالفت و ناکامی را ندارد. کودکان نازپروده همه چیز را در کمترین زمان ممکن می خواهند این کودکان نمی فهمند که فراهم کردن بعضی چیزها طول می کشد والدین این کودکان در کمترین زمان ممکن، همه چیز را برای آنها فراهم کرده اند. بنابراین معنای صبر و بردباری را یاد نگرفته اند و بعبارت دیگر صبر برای آنها هیج مفهومی ندارد. این کودکان زمانی به مشکل برمی خورند که پس از قدم گذاشتن در دوره ی بزرگسالی، وارد دنیای واقعی شوند. تحمل کردن زندگی بدون صبر، برای آنها دشوار و منزجر کننده خواهد بود.
والدین این کودکان از روی مــهــربانی تمام کارهای شخصی آنها را انجام می‌دهند، و همین باعث می شود آنها مسئولیت‌پذیری را یاد نگیرند. و در آینده به بزرگسالانی نابالغ تبدیل می شوند. این کودکان هر کاری را که بخواهند انجام می دهند،. به همین دلیل است که این کودکان وقتی به مدرسه می روند، احترام زیادی برای مربیان و معلمان و همکلاسی ها قائل نیستند و سازگاری با قوانین مدرسه برای آنها سخت است. بنابراین با توجه به موارد فوق، جای تعجب نیست که کودک در آینده با بی نظمی در زندگی و نداشتن خود کنترلی، به مشکل بر بخورد. والدینی که محبت بی حد و اندازه ای به کودکان خود می کنند، آنها را خودمحور و مطالبه گر تربیت می کنند و همین امر موجب تضعیف مهارت های اجتماعی آنها می شود، والدینی که محبت بیش از حدی به فرزندان خود می کنند، فکر می کنند که پدر و مادر نمونه ای هستند ولی حقیقت این است که آنها هیچ لطفی به فرزندان خود نمی کنند.
مریم پرتوی، روانشناس و روان درمانگر کودک و نوجوان
