صادقی (1382) در تحقیقی به بررسی تاثیر انگ بر مراقبت های بهداشت روان پرداخته و در این زمینه خاطر نشان کرده است انگ های روان پزشکی (بدون توجه به نوع تشخیص یا سطح ناتوانی) بسیار نافذتر از انگ های دیگر رشته های پزشکی هستند. فرایند انگ در چهارچوب گذر از چهار مرحله ی شناختی-اجتماعی شکل میگیرد : سر نخ ها، تصورات قالبی، تعصب ها و تبعیض ها. در باب بیماران روانی، این تصورات قالبی موجب بروز احساس دشمنی، بی کفایتی و شرمندگی می شوند.
چیزی که به عنوان انگ از آن یاد میشود در واقع درونی سازی پاسخ های انگی است که از سوی جامعه به افراد دارای اختلال و خانواده های آنها زده می شود. هنگامی که اعضای یک گروه دیدگاه های تعصب آمیز را درونی میکنند و آن نگرش را نسبت به خود اعمال می کنند که منجر به واکنش ها و رفتارهای عاطفی منفی می شود(کوریگان و واتسون، 2002).
انگ نه تنها بر افرادی که در یک موقعیت همراه با انگ قرار دارند ، تاثیر می گذارد، بلکه افرادی که با آنها در ارتباط هستند نیز متاثر میشوند. پژوهش ها نشان داده که خانواده ، دوستان ، مراقبت کنندگان و به طور کلی افرادی که با انگ خورده ها در ارتباط هستند ، به کلی بی ارزش و اعتبار میشوند. انگ ناشی از ارتباط مستلزم فرایند دوسویه و متقابل است. نگرش های روشن ، گسترش انگ را در تمام طول هم نشینی با روابط معنا دار تعدیل می کند( مانند یک عضو خانواده ) . در حالی که نگرش های ضمنی و نا آشکار ، گسترش انگ را وقتی روابط اختیاری است تعدیل میکند. همچنین انگ ناشی از ارتباط به غیر از اعضای خانواده بر افرادی که با فرد انگ خورده روابط اجتماعی دارند نیز تاثیر گذار باشد (ساندرز ، 2003 ).
